Bir büyük zata sen nasıl evliya oldun demişler. Buyurmuşki; "Birgün ben duvarcı ustasını çırağı ile beraber çalışırken gördüm. Elindeki tuğlayı bırakmadan, çırak başka bir tuğla vermiyordu. Usta elindekini bırakınca çırak yeni bir tuğla uzatıyor, usta bırakmadan yenisini vermiyordu... Bende anladımki, elimdekileri başkalarına verirsem, Allahü teala bana daha başkalarını gönderir, elimdekileri vermezsem yenisi verilmeyecek.. onun için elime geçeni veriyorum, verdikce eksilmiyor artıyor... verdikce yenileri geliyor" demiş.
Peygamberimiz ‘sallallahü aleyhi ve sellem’ buyuruyorlar ki; Benden sonra ümmetimin başına gelecek iki beladan endişe duyuyorum. Biri; nefislerine tapacaklar. İkincisi; ölümü unutacaklar.
Bir tüccar hacca gidecekmiş, mübarek bir zâta sormuş, kibirli ve parasına güvenir bir şekilde demişki; üçyüz tane altınım var, hacca gidip gelene kadar bunlar bana yetermi demiş. Mübarek zat, bu para sana yetmez, ilave et, demiş. Tüccar gitmiş. Arkasından bir derviş gelmiş, efendi hazretleri ben hacca gidiyorum, bana dua et, demiş. Selametle git, selametle gel, demiş. Talebeleri, efendim birincinin parası çok, yetmez dediniz. İkincinin parası yok selametle git, selametle gel buyurdunuz, ne hikmeti var acaba demişler. Buyurmuşki, Birincisi parasına güvendi, ikincisi Allahü tealaya güvendi. Allahdan başka neye gönül bağlarsanız, Allahü tealadan başka neye güvenirseniz, o sizin başınıza bela olarak yeter, buyurmuş. Bu çok önemlidir. Allah var şeriki yoktur.
Çölde bir derviş, yere dört direk dikmiş, üzerinede bir bez örtmüş, altında zikr ediyormuş. Yemiyor, içmiyor,.. ibadetden başka hiçbir şey yapmıyormuş. Derken, oranın hükümdarı da, yardımcılarıyla beraber yakınlarından geçerlerken, görüp yanına gelmiş. Bakmışki bir derviş yatıyor. Hükümdar gelmiş, fakat derviş yerinden hiç kıpırdamamış. Hükümdar; Beni tanıdın mı, demiş. Derviş; Tanısam ne olur, tanımasam ne olur demiş. Hükümdar; peki niye kalkmıyorsun, hürmet göstermiyorsun demiş. Derviş; Senden bir şey beklemiyorum ki.. Senden hizmet bekleyenler ayağa kalksın, ben garip bir adamım, demiş. Hükümdar; benden bir şey istiyor musun, demiş.  Garib derviş; Beni rahatsız etme, çek git, demiş. Hükümdar; sen derviş bir adamsın, bana bir nasihat verir misin, demiş. Derviş buyurmuşki; "Hükümdar, halkı için vardır, halk hükümdar için değildir. Çoban koyunlar içindir, koyun çoban için değildir. Senin vazifen, bizi korumak ve kollamaktır. Nitekim, çobanın da vazifesi odur. Yoksa, koyun çoban için değildir, çoban koyun içindir. Ben olmazsam, sen de olmazsın, ben varsam, sen de varsın" demiş. Hükümdar; peki o zaman, bana bir nasihat ver, demiş. Derviş; "Hükümdarım, şu anda zirvedesin, fakat ecel de senin peşinde, takip ediyor. Şimdiye kadar dünyayı âbâd ettin, biraz da ahiretin için çalış, çünki azrail aleyhisselam senin ruhunu almak için vaktini bekliyor. Şu fırsatı değerlendir. Neyin varsa Allah için ver, dağıt. Biraz sonra zaten hepsi kalacak. Fırsat bu fırsat" demiş. Hükümdar dersini almış, hiç arkasına bakmadan doğru saraya mal mülk dağıtmaya gitmiş. Bunlar, ibretlik şeylerdir. Ders alınması lazımdır. 
İbrahim bin Edhem hazretleri şehzade iken, bir gün yatağına yattığında, damda tak, tak diye ses işitmiş.. Kim var orada, diyor. Damdaki ses; "Deveci","Ne yapayım, devemi kaybettim, onu arıyorum" diyor. İbrahim bin Edhem hazretleri; "Ne demek deveci? Devenin damda ne işi var?" diyor. Damdaki ses; "Allahü tealayı sıcacık yataklarda aramak olurmu? Sen keyfine bakıyorsun" diyor. İbrahim bin Edhem hazretleri, yataktan fırlıyor, yetişmek için peşinden koşuyor. Yetişmesi mümkün değil, hep mesafe ayarlı duruyor. Sonunda bir derenin başında ayağını tutuyor. Meçhul kişi; "Evet, bu saltanatsa saltanat ama sonunda felaket var. Gel bizimle beraber, bırak bunların hepsini, ahiret sultanı ol" diyor. Aradan yıllar geçiyor, İbrahim bin Edhem hazretleri, diclenin kenarında otururken, eski saray mensubu arkadaşları  kendisini orada bulup, "Sen ne yapıyorsun? Vah vah, şehzade ne hale gelmiş. Kalsaydınız, padişahtınız, sultandınız" diyorlar.. Daha bir sürü şeyler sayıyorlar. İbrahim bin Edhem hazretleri, Onlara bakıyor, bakıyor, sonra bir iğne çıkarıp dicle nehrine atıyor, "ey Allahın mahlukları, benim iğnemi verin" diyor. Bütün balıkların ağzında iğne, iğneyi benden al diye atlıyorlar. "İşte size sultan olacağıma, bunlara sultan oldum daha iyi. Benim derdim bunlar" diyor. Dolayısıyla, insan nereye sultan olacağına iyi karar vermelidir. İnsanlara sultan olmak ile  Rabbimizin rızasına kavuşmayı istemek farklı şeylerdir. Çünki bu yolda laf lakırdı yoktur. Mektubatta Mehmed Ma’sum hazretleri buyuruyorlar ki; Nefsi köreltmek suretiyle, açlık çekmek suretiyle, inziva suretiyle, insanlarda fevkalade haller olur. Bu fevkalade hallerin ne maksatla olduğunu ve olacağını Allah bilir. Eğer Allahın kullarına üstünlük taslamak, onların gayb olan şeylerini bulmak veyahut da şunu bunu yapmak, hatta ilaç yapmak ise, buna müslümanlıkta keramet denir. Müslüman değilse, istidrac denir. Fakat buyuruluyor ki; İkisinde de kibir vardır. Keramet gösterdiği halde kibir var, çünki yüzü insanlara dönük. Eğer kalbinde mahlukat yoksa, Allah varsa, ona ârif denir, marifet ehlidir. Onun kerametle falan hiç ilgisi yoktur. Sadece en büyük kerameti, baktığı zaman kimin ne maksatla oturduğunu, kimin ne maksatla dinlediğini, kimin ne maksatla yaşadığını, ne maksatla ibadet ettiğini, hepsini bilir. Dolayısıyla, insanlık halleri çok fazladır. Mübarek insanları tanımak mümkün değildir. Çarşıya çıkarlar, alış-veriş yaparlar. Herkes onu kendisi gibi zan eder. Halbuki tam marifet ehlidir. Ondan sonra, onlarda keramet olsa bile, düşünmedikleri için, bilmezler. Keramet olmuş, olmamış, onların aklı orada değildir. İşte marifet ehliyle öteki insanlar arasındaki fark, Halık ile mahluk arasındaki fark kadardır. O kadar büyüktür. Ama anlaşılmaz. Çünki insanlık halleri onlarda çok fazladır. Hallerini setr ettikleri için tanınmazlar. Arif olanlar, yalnız Allahtan, ahiretten bahs edip, insanları o seadete kavuşturmak için uğraşanlardır. Özellikleri de, insanların kalbine baktıkları zaman, salih mi fasık mı, derhal anlarlar. Bunlar marifet ehlidir. Keramet ehli, harika ehli olanlar ise, mahluklarla, insanlarla uğraşırlar ve kaybolan eşyaları, istikbalde olması muhtemel olanları, geçmişteki şeyleri bilmeğe çalışırlar. Onların uğraştığı saha, Allahın yarattıkları, kullarıdır. Arifler ise, katiyyen böyle şeyleri akıllarına bile getirmezler. Dolayısıyla, insanlar bu harikulade şeyler gösterenlere itibar gösterirler, daha çok, onların peşinden giderler. Allahü teala ile araları pek belli olmadığı için de, ahiretleri gariptir. Marifet ehli olanlar ise dünyaya hiç kıymet vermediğinden dâima azınlıktadır. Keramet ehlinin etrafı kalabalıktır, insanlar onları büyük bilir.. Marifet ehlinin etrafında herzaman az insan bulunur, kıymetini bilenler azdır.
Allahü teala cennetin kapılarından birini açık bırakmış, diğerlerini kapatmıştır. Açık kalan tek kapı, Peygamber efendimizin kalbidir (sallallahü aleyhi vesellem). Onu tasdik etmeyen kim olursa olsun asla cennete giremez. Çünki anahtar ondadır. Cennetin kapısından, peygamber efendimize imanı olan girer. Peygamber efendimize zerre kadar benzemek, bütün dünya ve ahiret lezzetlerinden, nimetlerinden  daha tatlıdır, daha üstündür. Peygamber efendimizin esas vazifesi islamiyeti Allahın kullarına öğretmek idi. Kim islamiyeti yaymak için uğraşırsa büyük nimete kavuşur.
Şibli hazretleri, 400 hocadan ders okudum, 4000 hadisi şerif ezberledim, fakat sadece biri ile amel ettim bununla cennete kavuştum buyuruyor. Bu hadisi şerif; Bu dünya için, dünyada kalacağın kadar çalış. Ahiret için sonsuz kalacağın kadar çalış. Allahü tealaya, Ona muhtaç olduğun kadar şükret. Günah işle, ateşe dayanacağın kadar.. Dünya ile ahiret arası göz açıp kapayıncaya kadardır. İnsan aciz demektir. Dinimiz insanlara aczini bildirmek için gelmiştir. Dinimiz insanlara kul olduğunu bildirmek için gelmiştir. Abdiyyet için gelmiştir. Kulluk vazifesi; nihai hedefin, hiç olduğumuzu anlamaktır.  Kim nefsine muhalefet ederse muvaffak olur. Mü'mini üzmek felakettir, sevindirmek seadettir. Hakiki Mü'min büyüklerin şadırvanına musluk olandır.
İslam alimlerinin, sorulan her suale verdikleri cevabda nasıl isabet ettiklerinin sırrı; Kim ne sorarsa sorsun, soranın dünya menfeatine göre cevab vermiyorlar, sadece ahiret menfeatine göre cevab veriyorlar.
 
Allahü tealaya emanet olunuz efendim.
Huzurpınarı ailesinin muhterem üyelerinin, Cuma gününü tebrik ederiz, müstecâb dualarınızı istirham ederiz efendim.